Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2008
ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΙΤΑ ΣΩΣΤΗ ΚΑΙ ΤΟ ΣΚΥΛΟ ΧΟΡΤΑΤΟ
Αγαπημένη μουΝίτσα,
(για όποιον δεν είχε διαβάσει τα σχόλιά μας στην προηγούμενη ανάρτηση, αυτό είναι το υποκοριστικό του Μελανίτσα...)
Δεν ξέρω αν υπάρχει λύση, και δεν ξέρω αν είναι καν πρόβλημα αυτό. Αυτό είναι μια ιδανική κατάσταση σε μια ιδανική κοινωνία. Γιατί όπως είπες, και το συμμεριζόμαστε άπαντες οι σεντιμεντάλ άνθρωποι, το μόνο που σε χαλάει είναι που λες κι ένα σκασμό ψέμματα... Κατά τ' άλλα την περνάς κοτσάνι!
Μα τι ωραία που θα ήταν, να είναι ενήμερος και ο σύζυγος... Να μπορούσε να το αποδεχτεί, και - γιατί όχι; - να κάνει κι αυτός τα ίδια! Πως κατανοούν και αποδέχονται το ότι μας φτιάχνει το σόπινγκ? Στο φάκινγκ γιατί κολλάνε??? Μια χαρά γαμείς παλικάρι μου, δεν υπάρχει αντίρρηση... Πειράζει να φάω και κανά άλλο μεζέ????????
Ή, για να μην είμαστε εντελώς πεζοί, να μην είναι μόνο για το κεχρί το θέμα. Ποια είναι η πιο ωραία φάση στον έρωτα? Αυτή της αρχής! Μες τα μέλια και τα ζουζουνίσματα!!! Πόσο κρατάει??? Αρχίδια, κρατάει!!!!!! Γιατί άμα καβατζωθούμε με οικογένειες και παιδιά, να στερούμαστε αυτήν την χαρά????? Αυτό το πετάρισμα στο στομάχι, αυτό το "αχ, μωρή, με κοιτάειειειειειειει!!!!", ή το "και του είπα, και μου είπε, και του λέω μετά, και όμως αυτός είπε, και τι εννοούσε κατά βάθος..." και να παίρνουν φωτιά τα τηλέφωνα με τις κολλητές! Και να σε αγγίζει κάποιος για πρώτη φορά, και να σε φιλάει κάποιος για πρώτη φορά, και να κυλιέστε στους σομιέδες για πρώτη φορά... Και ξανά τηλέφωνο στην κολλητή, "το κάναμεεεεεεεεεεεεεε!!!!!!!"
Για όσο κρατήσει ρε πούστη μου... Και το παιδί παιδί, και ο άντρας άντρας... Σαν συγγενείς είμαστε έτσι κι αλλιώς, με τα χρόνια. Δεν αποκλείω την περίπτωση να πηδιέσαι μια χαρά χαρούλα και με τον σύζυγο. Αλλά αλλιώς. Δεν έχει αυτό το ... το... "το κάναμεεεεεεεεεεεεεεεεεε!!!!!!!!!!"
Βέβαια, ομολογώ ότι κι εγώ θα είχα λιώσει στις τύψεις... Αν τον αγαπάς πραγματικά κι είσαι ντόμπρος άνθρωπος γενικά, σου ψιλοβγαίνει ξινό όλο αυτό, επειδή δεν αντέχεις να τον φλομώνεις στις παπαριές.
Ήξερα ζευγάρι, πριν χρόνια, έχουμε χαθεί πια, που λειτουργούσαν εντελώς ελεύθερα. Λάτρευαν ο ένας τον άλλον, κι είχαν παράλληλα τις περιπέτειές τους, ο ένας εν γνώσει του άλλου. Αντάλλασσαν εμπειρίες μάλιστα, κι όχι απλώς δεν χαλιόντουσαν, τουναντίον! Καρακαταφτιαχνόσαντε και βγάζαν τα μάτια τους! Αυτοί είναι ακόμα μαζί, κι έχουν κάνει και τρία παιδιά εν τω μεταξύ, κι είναι τρισευτυχισμένοι!!! Σπάνια περίπτωση, το ξέρω, αλλά μα την Παναγία, υπάρχει!!! Έλληνες, έτσι; όχι τίποτις Σουηδοί...
Δε ξέρω καλή μουΝίτσα... δεν ξέρω... η επιστήμη σηκώνει τα χέρια... Κάνε ό,τι γουστάρεις προσέχοντας μην πληγώσεις αυτούς που αγαπάς, μόνο αυτό έχω να σου πω...
Αν εξακολουθείς να τριγυρνάς εδώ γύρω, ελπίζω να το διαβάσεις, και να μου απαντήσεις. Να μου πεις πως είναι τα πράγματα, γιατί πέρασε και τόσος καιρός, και μπορεί κάτι να έχει αλλάξει!
Καλά (ξε;)μπερδέματα!!!!!!!!!!!!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Χελόου ντόκτορ!
Εν πρώτοις να ξεκαθαρίσω ότι βρίσκομαι εδώ ινκονγκνίτα – πάει να πει ότι όλοι θα παριστάνουμε ότι δεν ξέρουμε ποια είμαι (λες και ενδιέφερε κανέναν αυτό). Παρακαλώ να τηρηθεί το ιατρικό απόρρητο.
Λοιπόν, έχω μια υπέροχη σχέση με έναν υπέροχο άντρα. Είμαστε και οι δύο τρελά ερωτευμένοι, ταιριάζουμε θαυμάσια, όσο περνά ο καιρός τόσο αγαπιόμαστε περισσότερο. Υπάρχει μόνο ένα μικρό προβληματάκι: είμαστε παντρεμένοι – όχι μεταξύ μας. Δυστυχώς οι σύζυγοί μας δεν έχουν το απαιτούμενο ανοιχτό πνεύμα για να δεχτούν τη σχέση μας.
Ο σύζυγός μου είναι μια χαρά παιδί, πολύ καλός σύζυγος και καλή παρέα, και με λατρεύει σαν θεά (άλλωστε, ΕΙΜΑΙ θεά). Δεν θέλω να τον πικράνω, άλλωστε καλά περνώ μαζί του, δεν θέλω να τον αφήσω, πού να τρέχω τώρα να μετακομίζω. Βέβαια δεν με τρελαίνει κιόλας, αλλά είμαστε ωραία βολεμένοι, μαγειρεύει κιόλας καμμιά φορά, κάνει και καμμιά δουλειά στο σπίτι, κρατάει και το παιδί για να βγω.
Το κακό είναι ότι αναγκάζομαι να λέω άθλια ψέματα και να κάνω απίστευτες ακροβασίες για να πάω να πιω έναν καφέ (με γάλα και ζάχαρη, αν με εννοείτε), με αποτέλεσμα να κουράζομαι, άσε που μπορεί και να καρφωθώ και να γίνει το έλα να δεις.
Υπάρχει λύση στο πρόβλημά μου;